چون پیمبر فاش کرد سر علی
اینچنین شد راز مولا منجلی
از در رحمت خداوند قرین
کرد حکمت را به ده قسمت برین
وین یکی سهمش از ان ادمی
وان دگر نه قسمتش ان علی
این علی دریای علم و رحمت است
خود امام ناطق این امت است
با علی بودن نه نامش بردن است
گرچه نامش را عبادت گفتن است
انکه با دنیا ندارد دل٬ از او دل میبرد٬ او با علیست
یا همان کس که یتیمی را نوازش میکند٬ او با علیست
با علی بودن لقای سختی است ای هوشیار
لا فتی الا علی لا سیف الا ذوالفقار
شاعر: مسلم جوادی منش
اشتراک گذاری در تلگرام
امام علی (ع): خدا محمد (صلی الله علیه و آله و سلّم) را نشانه ای ساخت برای قیامت٬ و مژده دهنده به بهشت٬ و ترساننده از عقوبت. از دنیا برون رفت و از نعمت آن سیر نخورد؛ به آخرت در شد٬ و گناهی با خود نبرد؛ سنگی بر سنگی ننهاد تا جهان را ترک گفت٬ و دعوت پروردگارش را پذیرفت. پس چه بزرگ است منتی که خدا بر ما نهاده. و چنین نعمتی به ما داده٬ پیشوایی که باید او را پیروی کنیم و پیشروی که پا بر جای پای او نهیم.
منبع : نهج البلاغه الخطبه ١۶٠
اشتراک گذاری در تلگرام
درباره این سایت